မိဘ​ေက်းဇူးသိတတ္​သင္​့

ေခၽြးမ လုပ္တဲ့သူက "ေပါ့ေတာ့လဲ အရသာ မရွိဘူး၊ ငံေတာ့လဲ မ်ိဳမက်ဘူးနဲ႔ အေမက ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ?

" အေမက သူ႔သားျပန္လာတာ ျမင္ေတာ့ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပဲ ထမင္းဟင္းကို ပါးစပ္ထဲ သြတ္ထည့္ လိုက္တယ္။ သူမ သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး တခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သားျဖစ္သူက တလုတ္ေလာက္ ျမည္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေထြးထုတ္ လိုက္ၿပီး 

"ငါမင္းကို ေျပာထားတယ္ မဟုတ္ဘူးလား၊ အေမ့မွာ ေရာဂါရွိတယ္၊ အငံစားလို႔ မရဘူး ဆိုတာကို"
 "ေကာင္းၿပီေလ၊ ဒါ ရွင့္ အေမပဲ၊ ေနာက္က်ရင္ ရွင္ပဲ ခ်က္ေတာ့"
 ေခၽြးမက ေျပာၿပီးတာ့ ေဆာင့္ေအာင့္ၿပီး အခန္းထဲ ဝင္သြားတယ္။ သားက သက္ျပင္းတခ်က္ ခ်လိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္... 
"အေမ မစားနဲ႔ေတာ့၊ သား ေခါက္ဆြဲ ခ်က္ေကၽြးမယ္" 
"သား မင္း အေမ့ကို ေျပာစရာ ရွိတယ္မဟုတ္လား၊ ရွိရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းသာေျပာပါ၊ စိတ္ထဲမွာ မ်ိဳသိပ္မထားပါနဲ႔" 
" အေမ သား ေနာက္လက်ရင္ ရာထူးတိုးတယ္၊ အလုပ္ေတြ အရမ္းမ်ားလာလိမ့္မယ္၊ မိန္းမကလဲ အျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ ေျပာတယ္။ ဒါေၾကာင့္…" 
“သား အေမ့ကို လူအိုရံု မပို႔ပါနဲ႔ေနာ္” အသံေလးက တုန္ရီေနတယ္။

 သား ကလဲ ခဏၿငိမ္သက္သြားတယ္၊ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို ရွာေနသလို။
 “အေမ လူအိုရံုကလဲ မေကာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အေမသိတဲ့အတိုင္း မိန္းမ အလုပ္လုပ္ရင္ အေမ့ကို ေကာင္းေကာင္း ျပဳစုႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဟိုမွာက ေကၽြးမဲ့သူ ျပဳစုမဲ့သူ အဆင္သင့္ ရွိၿပီးသားပဲ။ အိမ္မွာထက္ေတာင္ ပိုအဆင္ေျပေသးတယ္ မဟုတ္ဘူးလား?”
 “…….....”
 ေရမိုခ်ိဳးၿပီး ေခါက္ဆြဲထုတ္ကိုပဲ ကမန္းကတန္း ျပဳတ္စားလိုက္တယ္။ သူ အခန္းထဲ ဝင္ သြားၿပီး ျပတင္းေပါက္မွာ ရပ္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ ေတြေဝေနသလိုပဲ။ အေမဟာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက မုဆိုးမ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ သူ႔ကို ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အထိ တေယာက္တည္း ရွာေကၽြးခဲ့တာပါ။ ငယ္ရြယ္စဥ္အခါက ပင္ပန္းခဲ့တာေတြကို အေၾကာင္း ျပၿပီး မိခင္ကို လုပ္ေကၽြးေစာင့္ေရွာက္ရမယ္လို႔ တခြန္းမွ မေျပာခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မိန္းမက ေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႔ ခ်ိန္းေျခာက္လာတယ္။

 အေမ့ကို လူအိုရံု တကယ္ပို႔ရမွာလား? 

သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ေမးတယ္။ သူ မလုပ္ရက္ဘူး။ 
“မင္းရဲ႕ေနာက္ပိုင္းဘဝကို ဆက္ၿပီးလက္တြဲေလွ်ာက္မွာက မင္းမိန္းမေနာ္။ မင္းအေမ မဟုတ္ဘူး”လို႔ ဦးေလးရဲ႕သားက အၿမဲသတိေပးတယ္။
 “မင္း အေမ ဒီေလာက္ေတာင္ အိုေနၿပီ၊ ကံေကာင္းရင္ေတာ့ ေနႏိုင္ေသးတာေပါ့၊ အသက္ရွင္ေနတုန္း ေကာင္းေကာင္း ျပဳစုပါလား? 

သစ္ပင္သည္ ၿငိမ္ခ်င္ေသာ္လည္း ေလကမၿငိမ္ေပ။ မိဘကို လုပ္ေကၽြးခ်င္ေသာ္လည္း မိဘက မရွိေတာ့ေပ ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ေစနဲ႔ေဟ့” လို႔ တခ်ိဳ႕ေဆြမ်ိဳးေတြကေတာ့ သတိေပးၾကတယ္။ သူ ဘာမွ ထပ္မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ဘူး၊ စိတ္ေျပာင္းသြားမွာစိုးလို႔။ 

* * * * * 

ေနမင္းက သူ႔ရဲ႕ပူျပင္းလွတဲ့ အရွိန္အဝါကို သိမ္းၿပီး ေတာင္ကုန္းရဲ႕ေနာက္ကြယ္ကို ပုန္းခို သြားၿပီ။ ၿမိဳ႕ျပင္ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ ေနရာမွာ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အဆင့္ျမင့္ လူအိုရံုေလး…. 
ဟုတ္တယ္ေလ၊ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား သံုးထားမွာ သားရဲ႕စိတ္ထဲက ပိုေျဖာင့္တာေပါ့။ သားက မိခင္ကို တြဲေခၚၿပီး ဧည့္ခန္းထဲဝင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ၄၂ လက္မ တီဗြီဖန္သားျပင္မွာ ဟာသကား တကားျပေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပရိသတ္ေတြဆီက ဘာရယ္သံမွ မၾကားရဘူး။ တခ်ိဳ႕အကၤ်ီဆင္တူ ဝတ္ထားတဲ့ အဖိုးႀကီးေတြ ဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး ငိုင္ေနၾကတယ္။ စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ ပံုေတြပဲ။ ေနာက္ လူအိုတေယာက္က ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ တီးတိုးေျပာေနၿပီး ေျမႀကီးေပၚ က်ေနတဲ့ ဘီစကြတ္မုန္႔ကို ေကာက္စားေနတယ္။ သားက သိတယ္။ အေမ လင္းလင္းထင္းထင္း ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာကို။ ေနေရာင္ ေကာင္းေကာင္းရတဲ့ အခန္းတခန္းကို ေရြးေပးလိုက္တယ္။

 ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ျမက္ခင္းျပင္က စိမ္းစိုလို႔၊ သူနာျပဳ ေတြကလဲ တြန္းလွည္းေတြကို တြန္းေပးၿပီး တခ်ိဳ႕လူအိုေတြကလည္း လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ တိတ္ ဆိတ္လြန္းတာဟာ လူရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းသလိုလို ျဖစ္လာေစတယ္။ ဆည္းဆာသည္ လွပေသာ္လည္းပဲ ေမွာင္ရီပ်ိဳးေနၿပီ။
 “အေမ သားျပန္ေတာ့မယ္။” 
အေမကေတာ့ ေခါင္းေလးတခ်က္ပဲ ၿငိမ့္လိုက္တယ္။ သူ လွည့္ထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ အေမကေတာ့ ေတာက္ေလွ်ာက္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနရွာတယ္။ သြားမရွိေတာ့တဲ့ ပါးစပ္ကို ဟၿပီး ေျခာက္ကပ္ ျဖဴေလ်ာ္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ မ်ားစြာနဲ႔ က်န္ေနရစ္ခဲ့တယ္။ သားေလးက အဲဒီအခ်ိန္မွာမွ မိခင္ရဲ႕မီးခိုေရာင္သန္းေနတဲ့ ဆံႏြယ္ေတြ၊ ခ်ိဳင့္ဝင္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္း အစံု၊ တြန္႔ေၾကေနတဲ့ ပါးျပင္ကို သတိထားမိတယ္။ အေမ တကယ္ အိုေနပါၿပီလား။ သူ ရုတ္ခ်ည္း တခုကို သတိရလိုက္တယ္။ သူ ၆.ႏွစ္သား အရြယ္တုန္းက အေမဟာ အေရးႀကီးကိစၥနဲ႔ ရြာျပန္ဖို႔ရွိေတာ့ သူ႔ကို ဦးေလးအိမ္မွာ အပ္ခဲ့တယ္။ အေမသြားခါနီးမွာ အေမရဲ႕ေျခေထာက္ကို ဖက္ၿပီး ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္ငိုပါေလေရာ... 
“ေမေမ သားကို ပစ္မသြားပါနဲ႔၊ သားကို မထားခဲ့ပါနဲ႔ေနာ္။”
 ေနာက္ဆံုး အေမကလဲ သူ႔ကို မထားရစ္ခဲ့ပါဘူး။ 

သူ အေလာသံုးဆယ္နဲ႔ ထြက္လာလိုက္တယ္၊ တံခါးကိုပါ ဆြဲပိတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ျပန္ မၾကည့္ရဲဘူး။ ဟိုး အတိတ္က အရိပ္ေတြ ျပန္ေပၚလာၿပီး စြဲကပ္ေနမွာစိုးလို႔။ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ မိန္းမက သူ႔အေမ ပစၥည္းေတြကို စြန္႔ပစ္ေနတာ အားရပါးရပဲ။ ၃ လက္မ ျမင့္တဲ့ ဆုတံဆိပ္ေလးတခု၊ ဒါဟာ မူလတန္းတုန္းက စာစီစာကုန္း ၿပိဳင္ပြဲ
 “ကၽြန္ေတာ္၏ မိခင္”မွာ ပထမရခဲ့တဲ့ ေအာင္ပြဲ အမွတ္တရေလးပါ။ 
အဂၤလိပ္-ျမန္မာ အဘိဓာန္ စာအုပ္ေလး၊ ဒါကေတာ့ အေမ မစားရက္ မေသာက္ရက္ ေခၽြတာၿပီး ဝယ္ထားေပးတဲ့ ပထမဦးဆံုးေသာ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္။ ေနာက္ၿပီး အိပ္ရာဝင္ခါနီးတိုင္း အေမ အၿမဲလိမ္းေလ့ရွိတဲ့ ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆး။
 " မင္း အေမကို မလိမ္းေပးေတာ့ လူအိုရံု ယူသြားလဲ ဘာထူးမွာတဲ့လဲ?
 “ေတာ္ၿပီ ဆက္မပစ္နဲ႔ေတာ့”လို႔ ေဒါသတႀကီးေအာ္လိုက္တယ္။ 

“ဒါေတြကို မပစ္ေတာ့ ငါ့ပစၥည္းေတြ ဘယ္မွာထားရမွာလဲ” လို႔ မိန္းမကလဲ ျပန္ေအာ္တယ္။
 “ဒါေတြ အားလံုးဟာ ငါ့ အေမရဲ႕အေမြေတြပဲ၊ ဘာမွ မထိနဲ႔” 
“ရွင္ ဒါ ဘာသေဘာလဲ?”
 “မင္းငါ့ကို ခ်စ္လို႔ ငါကို လက္ထပ္ခဲ့တာ၊ ငါ့အေမကိုေကာ နင္ခ်စ္လို႔ မရဘူးလား?” ေျပာၿပီး သူ ကားေမာင္းထြက္သြားတယ္။ 

*** *** *** *** ***

 မိုးရြာၿပီးတဲ့ ညဟာ ေအးစက္လြန္းတယ္။ လမ္းမွာလဲ လူေတြရွင္းလို႔၊ သူ အဆံုးစြန္အထိ နင္းၿပီး ေမာင္းလာခဲ့တယ္။ ကားေလးက ေတာင္ကုန္းေပၚက လူအိုရံုဆီသို႔ ဦးတည္လ်က္။ ကားကို ရပ္ၿပီးတာနဲ႔ ေလွခါးေပၚ ေျပးတက္သြားၿပီး အေမ့ အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ လိုက္တယ္။ သူ ဝိဥာဏ္မဲ့စြာ ရပ္ေနတယ္။ အေမကေတာ့ ကိုက္ခဲေနတဲ့ ေျခ၂-ဖက္ကို ႏွိပ္ေနရွာတယ္။ သားလက္ထဲက ဒဏ္ေၾက လိမ္းေဆးကိုျမင္ေတာ့ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ “အေမ ေမ့ခဲ့တာ၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့ သား ယူလာေပးလို႔” သူဟာ အေမေဘးနားကို တိုးသြားၿပီး ဒူးေထာက္လိုက္တယ္။ 

“မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ။ အေမ့ဖာသာလိမ္းမယ္၊ မနက္ဖန္ ရံုးတက္ရဦးမယ္၊ ျပန္ပါေတာ့သားရယ္” 
သူ ခဏ မွင္သက္သြားၿပီး ေနာက္ဆံုး ထိန္းမရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ လွ်ံထြက္လာၿပီး
 “သားကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ သားေတာင္းပန္ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ရေအာင္ေနာ္” 

ကိုယ္ေတြ တေျဖးေျဖး ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် မိဘေတြ ႏုနယ္တဲ့ မ်က္ႏွာ တေျဖးေျဖး အိုမင္းခဲ့တာကို ျမင္ေတြ႔ေနရတယ္။ နက္ေမွာင္တဲ့ ဆံေကသာ ျဖဴေရာင္သမ္းလာတယ္၊ လ်င္ျမန္ဖ်က္လပ္မႈကေန တုံ႔ေႏွးလာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ ရင္နာစရာေကာင္းလဲ။

 မိဘဆိုတာ အေကာင္းဆံုး တန္ဖိုး အႀကီးမားဆံုး အရာေတြကို ထားခဲ့ေပးတယ္။ ဖေယာင္းတိုင္မီးလိုဘဲ အဆက္မပ်က္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလာင္ကၽြမ္းၿပီး သားသမီးေတြကို အလင္းေရာင္ေပးခဲ့တယ္။ 

ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေရာ? 
သူတို႔အတြက္ ေနရာေလး ေပးႏိုင္လား?
 ဒါမွမဟုတ္ လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာမွ သတိရတာလား? 
သူတို႔ေတာင္းဆိုတာ တကယ္မမ်ားပါဘူး။ “ေမေမ ဒီေန႔ ေနေကာင္းလား ထမင္းစားၿပီးၿပီလား” ဆိုတဲ့ ရိုးရွင္းတဲ့ စကားသံေလးပါပဲ။

 မိဘေက်းဇူး မဆပ္ႏိုင္ၾကရင္ေတာင္ ေက်းဇူးေတာ့ မကန္းသင့္ဘူးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဗုဒၶဘာသာဝင္ပီပီ မိဘေက်းဇူး အထူးေက်ႏိုင္ၾကပါေစသား..။